Specjalne strefy ekonomiczne w Polsce w latach 1995-2009

Bogumiła Wątorek, Przemysław Siudak,

Książka składa się z czterech rozdziałów. W początkowej części rozdziału pierwszego zostały przedstawione uwarunkowania, które uzasadniały utworzenie obszarów uprzywilejowanych, w postaci Specjalnych Stref Ekonomicznych na terenie Polski. Następnie zaprezentowano proces powstania ustawy o SSE i scharakteryzowano samą ustawę. W dalszej części zostały przybliżone procedury tworzenia SSE. Rozdział kończą prezentacje zarówno pozytywnych efektów wywoływanych przez SSE, jak i zarzutów przeciwko temu instrumentowi polityki gospodarczej. Rozdział drugi przybliża każdą z czternastu polskich SSE. Jego zasadnicza część poświęcona jest przedstawieniu dotychczasowych efektów funkcjonowania programu SSE. W rozdziale trzecim zaprezentowano wyniki badań przeprowadzonych w 195 firmach funkcjonujących w obszarach SSE oraz wśród 2 411 pracowników takich firm. Rozdział czwarty poświęcony jest skonstruowaniu bilansów korzyści i kosztów systemu finansów publicznych każdej z funkcjonujących stref w oparciu o wskazane wcześniej źródła. Analiza wielkości zaprezentowanych w tych bilansach umożliwia sformułowanie wniosków – przedstawionych na końcu rozdziału – co do dotychczasowych, jak i przyszłych efektów funkcjonowania polskich specjalnych stref ekonomicznych. Zasadniczym celem podjętych badań było stworzenie bilansów kosztów i bezpośrednich korzyści systemu finansów publicznych wynikających z funkcjonowania każdej z 14 polskich specjalnych stref ekonomicznych (SSE). Realizacja tak postawionego celu wymagała dokonania zestawień pozycji składających się na koszty działalności stref rozumiane jako wydatki bądź uszczuplenia wpływów z  pozycjami generującymi korzyści dla systemu finansów publicznych. Najbardziej obszerną część publikacji stanowi prezentacja wyników badań przeprowadzonych w firmach prowadzących działalność na terenie specjalnych stref ekonomicznych w okresie sierpień-październik 2008 roku. Do ich realizacji posłużono się wywiadem kwestionariuszowym i ankietą. Adresatem wywiadu byli prezesi firm, często jednak odpowiedzi udzielali ich dyrektorzy ds. personalnych albo dyrektorzy finansowi.

Legnica 2011,
s. 240